Ilah kon al enkele weken stapjes aan het handje doen, of aan 2 handjes. Ze werd er steeds handiger in en de stapjes werden beter en de wandelingetjes langer.
Alleen het schoeisel wou niet helemaal mee. De bobuxjes aan haar voetjes zijn niet parketproof en dus gebeurde het al eens dat ze onderuit ging, of gewoon weggleed, ook bij het kruipen.
Ook bij onze onthaalmoeder ligt parket en ook daar hetzelfde verhaal. Zij stelde voor om toch maar eens met schoentjes te beginnen hoewel de oma’s me dat afgeraden hadden.
Toch maar even een kinderschoenenwinkel binnengestapt en daar wisten ze exact wat we zochten: préschoentjes. Beter dan bobux en co, maar toch nog niet echt helemaal een vaste schoen, al lijkt het daar wel op.
Ilah, braaf als ze is op zulke momenten, liet gewillig haar voetjes meten (net geen 20) en schoentjes aanpassen. Na Doornroosje nu ook Assepoester, en algauw pasten de mooie meisjesachtige schoentjes aan haar voetjes.
Intussen is ze ze al redelijk gewoon, en nu ze ook thuis een wandelkarreke heeft gaat ze volop voor de 100km in Bornem. Alleen moeten mama of (zieke) papa de toer meedoen want draaien en keren lukt nog niet helemaal.
Ilah heeft het stappen ontdekt, en nu is er geen stoppen meer aan.
In een rotvaart stevenen we af op Ilah’s eerste verjaardag, vandaag is ze alweer 10 maandjes geworden en elke dag verbaasd ze ons meer en meer.
Na een enorm zware sprong is ze weer helemaal de oude. We hebben een stukje deugnieterij meegekregen en dat wordt oppassen, al is het wel nog leuke deugnieterij nu.
Kruipen is haar lang leven nu en hoewel het nog steeds een aparte stijl betreft gaat ze heel snel de vloer af. Het trapje in de living kent ze nu ook en met een beetje hulp van mama heeft ze deze hindernis leren nemen, zowel op- als afwaarts.
Ilah trekt zich aan alles op, zelfs tegen deuren (of muren) gaat ze rechtstaan, en het liefst van al kruipt ze onder de eettafel om dan zo tussen de stoelen te kruipen en op haar voetjes te gaan staan.
Het gebrabbel mindert er niet op, en ze heeft nu duidelijke woordjes zoals mama, papa, dada en jah. Teletubbies is boven alles haar favoriete programma, de eerste dvd is inmiddels een feit.
Ze “leest” heel graag boekjes. Doorbladeren, tekeningetjes bekijken of mee gooien, het kan allemaal en als papa meeleest is het eens zo leuk.
We laten haar al eens drinken aan een open bekertje (op aanraden van K&G) en met wat gemors lukt dat al heel goed. Eigenlijk zou ze al zelf willen eten, gevoerd worden met de lepel is voor kleine kindjes. Terwijl ze eten krijgt heeft ze daarom een lepeltje vast en zo leert ze al hoe ze zelf kan eten. Ze eet met veel plezier bruin brood of prokorn. Maar met evenveel plezier trekt ze haar boterham in vele stukjes en gooit ze alles de grond op. Haar nieuwe hobby: alles weggooien.
Ze is zot van beestjes. Haar allerfavorieten zijn hondjes van alle formaten maar poesjes mogen er ook zijn. De meeste boekjes gaan dan ook over diertjes, en zowat al haar speelgoed heeft ook met diertjes te maken. Ze heeft ook iets met voorbijrijdende wagens, en andere kindjes krijgen ook altijd een beetje veel aandacht.
Als ze geen zin heeft om slaapjes te doen is het nutteloos haar in bed te leggen. Ze staat sneller recht dan haar schaduw en iedereen mag het horen ook. Ze gaat ook niet slapen zonder Robijn (wasverzachterbeer) en Wiebel (konijn gekregen van oma en opa). Ze gaat nergens naartoe zonder Wiebel… haar opperknuffel.
De eerste stapjes zijn gezet, met mama’s hulp weliswaar. Het lijkt dan of ze reuzestappen gaat zetten want ze trekt haar beentjes heel hoog in de lucht, maar het zijn nog kleine onzekere stapjes die ongetwijfeld binnenkort verbeterd worden.
Maar het belangrijkste: ze is onze ondeugende kapoen, onze hartenbreekster, ons knuffelke, ons karakterke… en we genieten elke dag van haar..
Veel geploeter in de modder, bakken regen over ons heen, 7 kilometers die veel langer leken…
Maar uiteindelijk! Het kasteel van Doornroosje!
Mooi hoor, zo’n afsluiting van een totaal verregende wandeling.. en het werd er alleen maar beter op toen ik met de prinses op de foto mocht!
Zo is de Gordel toch weer tot een mooi einde gebracht…
De Gordel – Doornroosjewandeling 7km – Dilbeek
07/09/08
Na een weekend zonder al te veel slaap zie ik er toch nog goed uit hé!
Zaterdag en zondag heb ik amper zo’n 3 uurtjes geslapen overdag (tesamen) en mama dacht dat ik vandaag wel een slaapdag zou hebben, maar nee hoor…
Vanmorgen hebben mama en ik uitgeslapen tot iets voor negenen, papa was intussen al naar het werk vertrokken. Ik was al hoestend wakker geworden en mama zou met mij naar de dokter gaan want zondag had ik ook al hoestjes gedaan.
Veel volk daar, en nog een ander kindje, en ik ben heel braaf geweest. Bij de dokter was het iets minder leuk, ik ben bij mama gekropen en stond heel dicht bij haar toen de dokter in m’n oortjes keek en naar m’n longetjes luisterde.
Natuurlijk deed ik geen hoestjes, toen we buiten waren op weg naar de apotheker wel, maar dat was niet nodig. Mama had vanalles verteld en met wat de dokter gezien had wist hij genoeg: een snotvallingske en een hoestje met slijmpjes. Dat wordt dus Lesivine voor in de neus en 3x daags een lepeltje hoestsiroop. Dat eerste zal nog een gevecht zijn, de siroop was wel heel lekker!
De dokter had ook gezien dat ik veel last heb van m’n tandjes, maar ze zitten er nu echt wel aan te komen, had oma ook al gezien gisteren. Ik mag nu onbeperkt zeveren, tandjes hé. 😉
Na m’n groentepapje heb ik nog veel gespeeld en van slapen was er geen sprake, tot mama vond dat ik er wat moe begon uit te zien. Rond 13 uur lag ik in m’n bedje, maar even voordien heeft mama nog deze foto gemaakt. Zie ik er ziekjes of moe uit? Neeeee toch!
Het ziet ernaar uit dat de grote sprong genomen is. Hij heeft zo’n kleine 2 maanden geduurd en het was behoorlijk vermoeiend.
Ilah staat intussen vol met blauwe (in haar geval bruine) plekken en het wordt er niet beter op. Nu ze steeds op haar beentjes staat en zo de wereld wil ontdekken, gebeurd het al eens dat ze op een hardere manier kennis maakt met diezelfde wereld.
Toen we haar gisteren bij onthaalmoeder Magda gingen halen zag haar linkerwang helemaal rood (zie ook onderstaande foto) en bleek ze een patatje gedaan te hebben.
Ilah heeft namelijk haar hoogstpersoonlijke speelbak vol met gerief waar ze heel graag mee speelt, alleen vindt ze het tof om die helemaal leeg te halen, tot ze nergens meer aan kan. Gisteren was dat ook zo, maar heeft ze zich eens goed laten gaan en lag ze ineens voorover in haar bak met een rode wang als gevolg.
Vanmorgen was dat al ferm gebeterd en het ziet er niet meteen naar uit dat het andere kleurtjes gaat krijgen. Straffe wangetjes die meid.
Bovendien is een klein wonder geschied, tot verbazing van velen: Ilah kruipt!
Ze heeft zo haar stijl (met één been half onder de poep en voorttrekken op het andere been) maar ze gaat met momenten razendsnel vooruit.
Deze nieuwe en onverwachte ontwikkeling noodzaakt ons tot de aankoop van een hek zodat ze niet van het trapje dondert in de living. Hoewel… gisteren is ze er wel weer opgekropen nadat ik haar op het lagere gedeelte had gezet.
Zichzelf rechttrekken is ook helemaal geen probleem meer, en dan opnieuw rustig op de poep gaan zitten ook niet. Alleen in de zetel vindt ze het tof om achterover te vallen maar daar weet ze, heeft ze een zachte landing.
Met de afstandsbediening van de tv houdt ze heelder conversaties om hem tot slot eens in z’n gat te bijten. Mag niet! van papa maar wat heeft die te zeggen in huis? Hoe meer Mag niet! hoe harder ze lacht terwijl ze goed genoeg weet dat het niet mag. En uiteindelijk smaakt dat toch niet zo.
Ilah wordt intussen groot op knuffels. Ze is altijd al een “lichamelijke” geweest, en knuffelen en harten veroveren kan ze nog steeds als de beste. Haar glimlach helpt ook al eens.
Het is alleen spijtig dat we haar sinds enige tijd al huilend achterlaten bij Magda. Het is maar even een huiltje opzetten en 5 minuten later is dat allemaal alweer vergeten, maar het is niet leuk haar zo achter te laten. Eenkennigheid en een stukje sprongetje dat nog blijft duren weten we, maar we hopen elke dag dat het voorbij zal zijn.
Het grappige hiervan is dan weer dat ze elke avond nog volop aan het spelen is en niet meteen aanstalten maakt om met ons mee naar huis te gaan. Vorig weekend hebben we zelfs een speeltje meegenomen omdat ze niet loste.
Magda’s lievelingetje heeft even een moeilijke periode, maar ondanks de vele nieuwe dingen die op haar af komen blijft ze een vrolijke actieve meid.
Gisterenavond heb ik zowaar een hele kiwi binnengespeeld.
Lekker, lekker wist ik al van m’n fruitpapjes.
Het was eigenlijk papa’s dessertje na het avondeten.
Had me maar niet moeten laten proeven.
Ach, er zitten veel vitamientjes in, zei papa.
Of ze het geweten hebben vandaag.. ‘k heb geen zittend gat.
Staan is zoveel leuker.
Vanmiddag is meetje aangekomen voor een dagje Ilah. We hebben een wandeling gemaakt (een stukje wandelzoektocht van het werk) en we zijn nadien nog een pannenkoekje gaan eten.
Ik heb nog met meetje gespeeld in de zetel, en laten zien hoe mooi ik me al kan rechttrekken en op m’n voetjes kan staan, maar toen werd ik uiteindelijk moe en na een propere pamper en dada-gezwaai is meetje terug naar Tongeren vertrokken.
Ik vond het leuk dat ze met me gewandeld heeft en ik heb ook in haar vingertjes gebeten want ze had mooie nagellak op. Ze vond dat ik al een grote meid was! 😀
Het was heel leuk en ze mag snel nog eens langskomen..
Vandaag is papa jarig en daarom hebben mama en ik gisterenavond nog een kadootje geknutseld.
Ik mocht op de grote stoel zitten en mama zette de verfjes klaar.. en even later hadden we een mooi kunstwerkje helemaal van mijn hand. 😉
Mama had namelijk een mooie tekening van de teletubbies geprint (mijn lievelingsprogramma) en ik heb die met m’n handjes gekleurd. Mama moest wel elke keer m’n handjes afkuisen, maar al bij al viel het mee, alleen enkele veegjes op m’n gezicht en op m’n bodieken.
Papa was heel blij en mama moest het meteen op de koelkast hangen, zodat hij het altijd kon zien.
Fijne verjaardag, papa!
Gisteren zijn we nog eens in de Meuleschettestraat langs geweest.
Ilah werd verwacht voor haar 9 maanden check-up. Wegen (7,8kg) en meten (69cm) en dan even langs bij de verpleegster en dokter. Ilah heeft haar weer van haar beste kant laten zien. Tussen de schreeuwerkes en huilerkes in het zaaltje hield ze zich heel rustig en braaf en met een speeltje erbij was ze helemaal verkocht. Zelfs de weeg/meet-madam kwam eens bij ons omdat ze zo braaf en stillekes was. Helemaal geen protest maar wel weer lief lachen. Bij de verpleegster en de dokteres kregen we dezelfde vragen:
“Kan ze al mooi recht zitten?”
Jaja, en staan met steun ook als ge wilt.. even demonstreren. (Ilah op de bureau, op de voetjes met alleen mama’s handen in haar zij als steun)
“Eet ze al eens brood en drinkt ze uit een beker?”
Ja,ja.. soms een beetje bruin brood of van een pistoleeke en drinken uit een beker met zachte tuit is helemaal geen probleem.. en een sliertje pasta vind ze ook lekker. “Toch maar eens proberen of ze uit een open bekertje wil drinken, het zal even smossen zijn, maar als ze al met plastieken bekertjes speelt zal ze het snel doorhebben.”
Alléé.. we zullen eens proberen hé.. en voor de rest hebben we geen vragen.
Oh ja, ze doet intussen ook al vlijtig “dada”.
“Ja? Daar zal het toch nog een beetje te vroeg voor zijn zeker? ” En weer even demonstreren: dada dokter! (en Ilah zwaaien met haar armpje met een grote glimlach op de lipjes) “Ah! amaai… zo’n flinke”
Conclusie: Ilah zit nog steeds perfect op haar P25’je-curve en gaat flink voorruit. Dat ze al zo mooi rechtstaat en haar parkje rondwandeld vinden ze al heel wat, dat ze goed haar melkjes, papjes en brood eet is ook ok, maar dat ze nog geen tandjes heeft geeft niet, ze zitten klaar en het is alleen de vraag wanneer ze gaan doorstoten.
Volgende week worden we na een vakantiestop opnieuw bij Dr. Rummens verwacht. Daar hebben we wel enkele vragen over voeding, en hoe het zit met haar allergie. Maar voor de rest laten we Ilah haar gang gaan.. en ze doet dat heel goed.
« Previous Entries Next Entries »