Ilah kon al enkele weken stapjes aan het handje doen, of aan 2 handjes. Ze werd er steeds handiger in en de stapjes werden beter en de wandelingetjes langer.
Alleen het schoeisel wou niet helemaal mee. De bobuxjes aan haar voetjes zijn niet parketproof en dus gebeurde het al eens dat ze onderuit ging, of gewoon weggleed, ook bij het kruipen.
Ook bij onze onthaalmoeder ligt parket en ook daar hetzelfde verhaal. Zij stelde voor om toch maar eens met schoentjes te beginnen hoewel de oma’s me dat afgeraden hadden.
Toch maar even een kinderschoenenwinkel binnengestapt en daar wisten ze exact wat we zochten: préschoentjes. Beter dan bobux en co, maar toch nog niet echt helemaal een vaste schoen, al lijkt het daar wel op.
Ilah, braaf als ze is op zulke momenten, liet gewillig haar voetjes meten (net geen 20) en schoentjes aanpassen. Na Doornroosje nu ook Assepoester, en algauw pasten de mooie meisjesachtige schoentjes aan haar voetjes.
Intussen is ze ze al redelijk gewoon, en nu ze ook thuis een wandelkarreke heeft gaat ze volop voor de 100km in Bornem. Alleen moeten mama of (zieke) papa de toer meedoen want draaien en keren lukt nog niet helemaal.
Ilah heeft het stappen ontdekt, en nu is er geen stoppen meer aan.
In een rotvaart stevenen we af op Ilah’s eerste verjaardag, vandaag is ze alweer 10 maandjes geworden en elke dag verbaasd ze ons meer en meer.
Na een enorm zware sprong is ze weer helemaal de oude. We hebben een stukje deugnieterij meegekregen en dat wordt oppassen, al is het wel nog leuke deugnieterij nu.
Kruipen is haar lang leven nu en hoewel het nog steeds een aparte stijl betreft gaat ze heel snel de vloer af. Het trapje in de living kent ze nu ook en met een beetje hulp van mama heeft ze deze hindernis leren nemen, zowel op- als afwaarts.
Ilah trekt zich aan alles op, zelfs tegen deuren (of muren) gaat ze rechtstaan, en het liefst van al kruipt ze onder de eettafel om dan zo tussen de stoelen te kruipen en op haar voetjes te gaan staan.
Het gebrabbel mindert er niet op, en ze heeft nu duidelijke woordjes zoals mama, papa, dada en jah. Teletubbies is boven alles haar favoriete programma, de eerste dvd is inmiddels een feit.
Ze “leest” heel graag boekjes. Doorbladeren, tekeningetjes bekijken of mee gooien, het kan allemaal en als papa meeleest is het eens zo leuk.
We laten haar al eens drinken aan een open bekertje (op aanraden van K&G) en met wat gemors lukt dat al heel goed. Eigenlijk zou ze al zelf willen eten, gevoerd worden met de lepel is voor kleine kindjes. Terwijl ze eten krijgt heeft ze daarom een lepeltje vast en zo leert ze al hoe ze zelf kan eten. Ze eet met veel plezier bruin brood of prokorn. Maar met evenveel plezier trekt ze haar boterham in vele stukjes en gooit ze alles de grond op. Haar nieuwe hobby: alles weggooien.
Ze is zot van beestjes. Haar allerfavorieten zijn hondjes van alle formaten maar poesjes mogen er ook zijn. De meeste boekjes gaan dan ook over diertjes, en zowat al haar speelgoed heeft ook met diertjes te maken. Ze heeft ook iets met voorbijrijdende wagens, en andere kindjes krijgen ook altijd een beetje veel aandacht.
Als ze geen zin heeft om slaapjes te doen is het nutteloos haar in bed te leggen. Ze staat sneller recht dan haar schaduw en iedereen mag het horen ook. Ze gaat ook niet slapen zonder Robijn (wasverzachterbeer) en Wiebel (konijn gekregen van oma en opa). Ze gaat nergens naartoe zonder Wiebel… haar opperknuffel.
De eerste stapjes zijn gezet, met mama’s hulp weliswaar. Het lijkt dan of ze reuzestappen gaat zetten want ze trekt haar beentjes heel hoog in de lucht, maar het zijn nog kleine onzekere stapjes die ongetwijfeld binnenkort verbeterd worden.
Maar het belangrijkste: ze is onze ondeugende kapoen, onze hartenbreekster, ons knuffelke, ons karakterke… en we genieten elke dag van haar..
Veel geploeter in de modder, bakken regen over ons heen, 7 kilometers die veel langer leken…
Maar uiteindelijk! Het kasteel van Doornroosje!
Mooi hoor, zo’n afsluiting van een totaal verregende wandeling.. en het werd er alleen maar beter op toen ik met de prinses op de foto mocht!
Zo is de Gordel toch weer tot een mooi einde gebracht…
De Gordel – Doornroosjewandeling 7km – Dilbeek
07/09/08
Na een weekend zonder al te veel slaap zie ik er toch nog goed uit hé!
Zaterdag en zondag heb ik amper zo’n 3 uurtjes geslapen overdag (tesamen) en mama dacht dat ik vandaag wel een slaapdag zou hebben, maar nee hoor…
Vanmorgen hebben mama en ik uitgeslapen tot iets voor negenen, papa was intussen al naar het werk vertrokken. Ik was al hoestend wakker geworden en mama zou met mij naar de dokter gaan want zondag had ik ook al hoestjes gedaan.
Veel volk daar, en nog een ander kindje, en ik ben heel braaf geweest. Bij de dokter was het iets minder leuk, ik ben bij mama gekropen en stond heel dicht bij haar toen de dokter in m’n oortjes keek en naar m’n longetjes luisterde.
Natuurlijk deed ik geen hoestjes, toen we buiten waren op weg naar de apotheker wel, maar dat was niet nodig. Mama had vanalles verteld en met wat de dokter gezien had wist hij genoeg: een snotvallingske en een hoestje met slijmpjes. Dat wordt dus Lesivine voor in de neus en 3x daags een lepeltje hoestsiroop. Dat eerste zal nog een gevecht zijn, de siroop was wel heel lekker!
De dokter had ook gezien dat ik veel last heb van m’n tandjes, maar ze zitten er nu echt wel aan te komen, had oma ook al gezien gisteren. Ik mag nu onbeperkt zeveren, tandjes hé. 😉
Na m’n groentepapje heb ik nog veel gespeeld en van slapen was er geen sprake, tot mama vond dat ik er wat moe begon uit te zien. Rond 13 uur lag ik in m’n bedje, maar even voordien heeft mama nog deze foto gemaakt. Zie ik er ziekjes of moe uit? Neeeee toch!
