Het ziet ernaar uit dat de grote sprong genomen is. Hij heeft zo’n kleine 2 maanden geduurd en het was behoorlijk vermoeiend.
Ilah staat intussen vol met blauwe (in haar geval bruine) plekken en het wordt er niet beter op. Nu ze steeds op haar beentjes staat en zo de wereld wil ontdekken, gebeurd het al eens dat ze op een hardere manier kennis maakt met diezelfde wereld.
Toen we haar gisteren bij onthaalmoeder Magda gingen halen zag haar linkerwang helemaal rood (zie ook onderstaande foto) en bleek ze een patatje gedaan te hebben.
Ilah heeft namelijk haar hoogstpersoonlijke speelbak vol met gerief waar ze heel graag mee speelt, alleen vindt ze het tof om die helemaal leeg te halen, tot ze nergens meer aan kan. Gisteren was dat ook zo, maar heeft ze zich eens goed laten gaan en lag ze ineens voorover in haar bak met een rode wang als gevolg.
Vanmorgen was dat al ferm gebeterd en het ziet er niet meteen naar uit dat het andere kleurtjes gaat krijgen. Straffe wangetjes die meid.
Bovendien is een klein wonder geschied, tot verbazing van velen: Ilah kruipt!
Ze heeft zo haar stijl (met één been half onder de poep en voorttrekken op het andere been) maar ze gaat met momenten razendsnel vooruit.
Deze nieuwe en onverwachte ontwikkeling noodzaakt ons tot de aankoop van een hek zodat ze niet van het trapje dondert in de living. Hoewel… gisteren is ze er wel weer opgekropen nadat ik haar op het lagere gedeelte had gezet.
Zichzelf rechttrekken is ook helemaal geen probleem meer, en dan opnieuw rustig op de poep gaan zitten ook niet. Alleen in de zetel vindt ze het tof om achterover te vallen maar daar weet ze, heeft ze een zachte landing.
Met de afstandsbediening van de tv houdt ze heelder conversaties om hem tot slot eens in z’n gat te bijten. Mag niet! van papa maar wat heeft die te zeggen in huis? Hoe meer Mag niet! hoe harder ze lacht terwijl ze goed genoeg weet dat het niet mag. En uiteindelijk smaakt dat toch niet zo.
Ilah wordt intussen groot op knuffels. Ze is altijd al een “lichamelijke” geweest, en knuffelen en harten veroveren kan ze nog steeds als de beste. Haar glimlach helpt ook al eens.
Het is alleen spijtig dat we haar sinds enige tijd al huilend achterlaten bij Magda. Het is maar even een huiltje opzetten en 5 minuten later is dat allemaal alweer vergeten, maar het is niet leuk haar zo achter te laten. Eenkennigheid en een stukje sprongetje dat nog blijft duren weten we, maar we hopen elke dag dat het voorbij zal zijn.
Het grappige hiervan is dan weer dat ze elke avond nog volop aan het spelen is en niet meteen aanstalten maakt om met ons mee naar huis te gaan. Vorig weekend hebben we zelfs een speeltje meegenomen omdat ze niet loste.
Magda’s lievelingetje heeft even een moeilijke periode, maar ondanks de vele nieuwe dingen die op haar af komen blijft ze een vrolijke actieve meid.
Gisterenavond heb ik zowaar een hele kiwi binnengespeeld.
Lekker, lekker wist ik al van m’n fruitpapjes.
Het was eigenlijk papa’s dessertje na het avondeten.
Had me maar niet moeten laten proeven.
Ach, er zitten veel vitamientjes in, zei papa.
Of ze het geweten hebben vandaag.. ‘k heb geen zittend gat.
Staan is zoveel leuker.
Vanmiddag is meetje aangekomen voor een dagje Ilah. We hebben een wandeling gemaakt (een stukje wandelzoektocht van het werk) en we zijn nadien nog een pannenkoekje gaan eten.
Ik heb nog met meetje gespeeld in de zetel, en laten zien hoe mooi ik me al kan rechttrekken en op m’n voetjes kan staan, maar toen werd ik uiteindelijk moe en na een propere pamper en dada-gezwaai is meetje terug naar Tongeren vertrokken.
Ik vond het leuk dat ze met me gewandeld heeft en ik heb ook in haar vingertjes gebeten want ze had mooie nagellak op. Ze vond dat ik al een grote meid was! 😀
Het was heel leuk en ze mag snel nog eens langskomen..
Vandaag is papa jarig en daarom hebben mama en ik gisterenavond nog een kadootje geknutseld.
Ik mocht op de grote stoel zitten en mama zette de verfjes klaar.. en even later hadden we een mooi kunstwerkje helemaal van mijn hand. 😉
Mama had namelijk een mooie tekening van de teletubbies geprint (mijn lievelingsprogramma) en ik heb die met m’n handjes gekleurd. Mama moest wel elke keer m’n handjes afkuisen, maar al bij al viel het mee, alleen enkele veegjes op m’n gezicht en op m’n bodieken.
Papa was heel blij en mama moest het meteen op de koelkast hangen, zodat hij het altijd kon zien.
Fijne verjaardag, papa!
Gisteren zijn we nog eens in de Meuleschettestraat langs geweest.
Ilah werd verwacht voor haar 9 maanden check-up. Wegen (7,8kg) en meten (69cm) en dan even langs bij de verpleegster en dokter. Ilah heeft haar weer van haar beste kant laten zien. Tussen de schreeuwerkes en huilerkes in het zaaltje hield ze zich heel rustig en braaf en met een speeltje erbij was ze helemaal verkocht. Zelfs de weeg/meet-madam kwam eens bij ons omdat ze zo braaf en stillekes was. Helemaal geen protest maar wel weer lief lachen. Bij de verpleegster en de dokteres kregen we dezelfde vragen:
“Kan ze al mooi recht zitten?”
Jaja, en staan met steun ook als ge wilt.. even demonstreren. (Ilah op de bureau, op de voetjes met alleen mama’s handen in haar zij als steun)
“Eet ze al eens brood en drinkt ze uit een beker?”
Ja,ja.. soms een beetje bruin brood of van een pistoleeke en drinken uit een beker met zachte tuit is helemaal geen probleem.. en een sliertje pasta vind ze ook lekker. “Toch maar eens proberen of ze uit een open bekertje wil drinken, het zal even smossen zijn, maar als ze al met plastieken bekertjes speelt zal ze het snel doorhebben.”
Alléé.. we zullen eens proberen hé.. en voor de rest hebben we geen vragen.
Oh ja, ze doet intussen ook al vlijtig “dada”.
“Ja? Daar zal het toch nog een beetje te vroeg voor zijn zeker? ” En weer even demonstreren: dada dokter! (en Ilah zwaaien met haar armpje met een grote glimlach op de lipjes) “Ah! amaai… zo’n flinke”
Conclusie: Ilah zit nog steeds perfect op haar P25’je-curve en gaat flink voorruit. Dat ze al zo mooi rechtstaat en haar parkje rondwandeld vinden ze al heel wat, dat ze goed haar melkjes, papjes en brood eet is ook ok, maar dat ze nog geen tandjes heeft geeft niet, ze zitten klaar en het is alleen de vraag wanneer ze gaan doorstoten.
Volgende week worden we na een vakantiestop opnieuw bij Dr. Rummens verwacht. Daar hebben we wel enkele vragen over voeding, en hoe het zit met haar allergie. Maar voor de rest laten we Ilah haar gang gaan.. en ze doet dat heel goed.
3 weken ben ik thuis geweest bij mama en papa.. het was even wennen maar ik heb ze ferm beziggehouden. 🙂
Ze hebben veel met me gespeeld en tussendoor hebben ze wat klusjes in huis gedaan, ik zat ook net in m’n 8,5maanden-sprongetje en dat hebben ze geweten. Ik wilde altijd iemand in de buurt of ik moest toch altijd iemand kunnen zien. Soms was ik niet tevreden met papa maar moest ik echt mama hebben en dus zette ik het wel eens op een huiltje. Maar mama was er bijna altijd, behalve die ene keer toen ze met oma naar de kapper was, toen was papa ook wel goed genoeg.
Ik wilde ook geen dutjes meer doen, laat staan m’n uitgebreid namiddagslaapje. Nee, ik was nog liever ambetant en lastig en daardoor is het vaak gebeurd dat ik pardoes! in slaap viel. Zo heb ik dik 3 uurtjes op mama’s schoot gelegen, en ook een avondje bij papa of gewoon in de zetel met Teigetje.
Ik wilde ook niet altijd m’n papjes goed opeten en dat vond mama niet leuk want ze maakt altijd lekkere groentepapjes en nu moest ze soms meer dan de helft weggooien. Fruitpapjes werden meestal wel vlot gegeten, maar als ik het niet zou opeten, dan papa wel.
Intussen heb ik in die 3 weken veel bijgeleerd: ik zit dikwijls met m’n duimpjes te prutsen en probeer tussen duim en wijsvinger kleine dingetjes op te rapen, ik trek me ook vlot op m’n beentjes in m’n park en wandel zo de rand rond, zijdelings. Ik eet al eens graag een stukje bruin/grijs brood of pistoleeke, en ook een sliertje pasta kan me bezighouden. Mama pureert m’n papjes niet meer, ze plet ze zodat er nog kleine brokjes inzitten. Dan moet ik goed knabbelen om alles binnen te werken en zonder tandjes is dat nog heel moeilijk, maar het lukt wel.
Ik doe heel graag “dada” naar iedereen, vooral naar andere kindjes en diertjes, maar ook naar mama en papa als ze me ‘s morgens bij Magda brengen. Ik zwaai dan heftig met m’n armpje en sinds enkele dagen probeer ik ook dah te zeggen.
Ik kan ook al flink mama(mamama) zeggen en baba(bababa), maar ook Peh (pooh) en heel soms enthousiast jah. Ik brabbel graag en bestudeer alles tot in de puntjes.
Op m’n poep zitten is voorbijgestreeft, recht op de beentjes zie je nóg meer!
Gisteren mocht ik dus terug naar Magda en m’n vriendjes en dat was leuk. Toen Levi wakker was en bij ons naar de Teletubbies kwam kijken moest hij van de rest niet weten, alleen van mij. Nog altijd grote liefde dus, ondanks die 3 weken.. 😉
Ik had weer flink gegeten maar toch heb ik me eens laten horen. Als ze niet snel genoeg m’n weggegooid speelgoed oprapen en teruggeven protesteer ik. Mama heeft gezegd dat ik moet leren geduld hebben, maar ik gooi zo graag alles weg, opnieuw en opnieuw.
Ik krijg ook te horen wanneer ik iets niet in m’n mondje mag steken, zoals de afstandsbediening van de tv. Ik test graag en daarom steek ik dat altijd express nog eens in m’n mondje. Maar mama en papa zijn dan zo serieus dat ik het maar laat, ik ‘zap’ dan wel een beetje. Volgende keer meer geluk? 😀
Eigenlijk ben ik een grote deugniet, maar dan haal ik m’n mooiste en grootste lachemondje boven en is alles weer vergeven en vergeten.
