Oma is enkele daagjes komen logeren en we zijn haar net aan het station gaan uitwuiven.
Er gaat een behoorlijk verhaaltje aan vooraf en het begint allemaal met doopkleedjes. Vermits onze kleine beer binnen enkele weken gedoopt wordt, en Jurgen en ik wel van een traditietje houden hadden we de oma’s om onze doopkleedjes gevraagd.
Omdat het een beetje moeilijk is om met alles naar Landen te verhuizen (gezien ze er de straat helemaal hebben opgebroken voor werken) is oma naar hier gekomen. Oorspronkelijk zou ze woensdag terug naar huis gaan, maar als het ons paste zou ze een dagje langer blijven.. joepie!
Er stond strijk op het programma, en grote kuis, maar alles is aan kant geschoven want nu telde vooral quality-time met ons drietjes. Oma wilde toch iets omhanden hebben en dus heeft ze Ilah gezellig veel mogen knuffelen.
Tot het laatste moment heeft ze op oma’s schoot liggen slapen en nu zit ik ermee: huilen omdat ze oma mist want mama knuffelt blijkbaar toch niet zo goed..
Over 2 weekjes is oma terug!!
Ilah heeft ons alweer een aantal nachten verwend. ‘s Avonds een extra keer vragen om eten en rond 10uur in haar bedje kruipen is zowat de standaard aan het worden.
Normaal werd ze dan tussen 3 en 4 uur weer wakker om gezellig bij ons te komen liggen eten. De laatste dagen echter trok ze het langer en langer en zag papa zich zelfs bijna genoodzaakt z’n wekker af te zetten omdat hij toch aan het pamperen was.
Zondag, uitslaapdag.
Gisteren even voor tienen lag ze in haar bedje met giraf en een tutje in haar mond (wat al een hoog uitzonderlijke gebeurtenis is) en op de babyfoon was er geen kik meer te horen.. toch nog eens een half tv-avondje in de zetel.
Vanmorgen was het even na zessen toen ik haar eerste kreuntje hoorde maar het duurde nog tot halfzeven (!!) ongeveer voor ze echt liet weten dat ze toch wel hongertjes had.
Geen uur later lagen we weer allemaal onder de wol om nog even uit te slapen maar het was uiteindelijk Ilah die ons weer wekte, het was inmiddels al 10 uur!!
Ze mag dit vaker doen, haar nachtjes doorslapen, dan vind ik het niet erg dat ze ‘s avonds al eens meer om een dessertje vraagt.
Moeilijke dagen toch toen Jurgen met zware buikgriep zat en een week is thuis geweest, besmettelijke griep en een kleine baby gaan niet samen en dan moet je toch proberen deze dagen door te komen en hopen dat Ilah sterk genoeg is om de virusjes aan te kunnen.
Om het even over iets heel anders te hebben:
Dinsdag ben ik naar het werk geweest, met Ilah in de maxi-cosi. Ik zag het niet zitten om haar in de stokke tot Brussel te krijgen (hoe doe je dat met een Aalsters station met enkel trappen? tips iemand?), en de hele tijd in haar draagzak was ook geen optie.
Het was fijn m’n vertrouwde bureau terug te zien, en de collega’s.. die meer oog hadden voor mini-me dan voor mij. Jaja, met mij alles goed enzo..
Het deed me beseffen dat ik het werk toch mis, meer dan ik soms wil toegeven. Gelukkig houdt Jurgen me op de hoogte van het reilen en zeilen van onze Brusselse kantoorsoap, maar ik ben de laatste weken tot het besef gekomen dat ik dan toch geen full-time huismoedertje zou kunnen zijn, ik zou de verhalen en sociale contacten missen, en de buitenhuisverantwoordelijkheden.
Woensdag echter was ik moe, van de uitstap dacht ik, hoewel het eerder voor Ilah een avontuur was (waar ze de helft van de tijd door heeft geslapen) maar ik was niet uitgeslapen en had spierpijntjes. Van het sleuren met de maxi-cosi?
De voormiddag was nog niet voorbij en ik voelde me wreed ellendig, moe, rommelende darmen, overal spierpijn intussen en een Ilah met krampjes die enorm op m’n zenuwen werkte (wat anders niet is) maar ik wilde dan ook rusten, slapen.. doodmoe was ik.
Toen Jurgen ‘s avonds thuiskwam vond hij ons in de zetel, allebei slaapjes aan het doen, de een met een voldaan buikje en de andere met koorts.
Na wat aandringen en een thermometer die 39° aangaf mocht hij toch een dokter laten komen, hoewel ik door de borstvoeding geen medicatie mag nemen en we wel dachten dat het griep zou zijn.
“Normaal zou ik je 5 dagen geven, maar in dit geval zal je moeten uitzieken op dafalgan en reken maar eerder op een week. ” Toch wel net een griepvariant die niet in de prik zat, de prik die ik toch niet heb gekregen (wegens hoogzwanger of net bevallen) en dus besmettelijk.
Eigenlijk zou ik een monddoekje moeten gebruiken in de buurt van Ilah, of toch heel voorzichtig zijn. Maar voorlopig zit de griep nog onder m’n vel, ik hoest niet ofzo, ik ben vooral moe en heb hoofd- en spierpijn.
Ilah heeft wel haar deel antistoffen binnengekregen, maar dat ze de voorbije dagen weer meer last heeft van krampjes geeft me zorgen.
We gaan haar dus ook een beetje in het oog houden.. want als ze de buikgriep van papa zonder kleerscheuren is doorgekomen moet dit ook lukken.
Papa heeft vandaag alvast verlof genomen, zo hoefde ik alleen maar eten te geven en was hij voor de rest met Ilah bezig, hoe minder contact hoe beter momenteel (hoe erg om dit te zeggen) maar het is voor haar eigen goed en zo kon ik een beetje rusten.
Gisteren zijn we met z’n drietjes door de regen naar het consultatiebureau van K&G gewandeld. Het is lekker dichtbij en dus makkelijk om eens met ons meisje tot daar te gaan. Het was de eerste keer en vooral Jurgen was benieuwd wat het zou voorstellen..
Een soort klaslokaal met op de bijeengeschoven bankjes een hoop verzorgingskussens. 2 vrijwilligsters die handig zijn met weegschaal en meetbank en 2 deuren waarachter 1 ‘verpleegster’ en 1 dokter.
Deze consultaties zijn gratis, en maar goed ook want ik zou toch niet willen betalen voor dit doktersbezoek. Ons meisje wist even niet waar ze was maar gelukkig herkende ze mama en papa toch nog. Op de weegschaal, nadien op de meetbank (en daar even alles onderplassen want zonder pamper) en dan naar de verpleegster. Daar doe je een babbeltje en kan je vragen stellen.
Ik had vragen, over het afbouwen van m’n borstvoeding volgende maand, en de overstap naar flesjes en later naar papjes.. rekening houdend met de koemelkallergie wil ik daar graag een beetje begeleiding in? Ja, dat moet je maar aan Dr Rummens vragen.. nog iets? Ik kan wel een boekje meegeven zoals dat van de borstvoeding, met flesjes en schepjesschema’s in..
Dan maar naar de dokter.. Even hartje luisteren, mondje inkijken, oortjes nakijken.. en voor de derde keer dezelfde domme vragen beantwoorden zoals daar zijn: kijkt ze al goed? volgt ze dan een beetje? lacht ze?
Ilah wordt op de buik gezet, ik verwittig dat ze dit absoluut niet graag doet.. tja, schreeuwen dus en geen zin om hoofdje te heffen. Maar Ilah had intussen al bewezen dat ze een sterk nekje heeft, ze was al de hele tijd rond aan het kijken naar al het vreemde. Toch goed ondersteunen hoor mevrouw.. halloow? Ik ga m’n kindje haar nekje niet laten breken maar ik ga haar ook niet overbeschermen als ze haar oefeningetjes wil doen, duh!
Toch maar dit oefeningetje regelmatig doen hoor! en wie komt haar nadien troosten?
Borstvoeding, gaat dat een beetje? Tja, ik doe dit nu toch al eventjes.. en kijk naar Ilah, net gehoord van uzelve dat ze een flinke dochter is.. jongens toch.. Dr Rummens is no nonsens en kort van stof, maar die stelt tenminste geen domme vragen.
Enfin, Ilah heeft nu ook een dossiertje en volgende maand worden we opnieuw verwacht, opnieuw enkele dagen na ons bezoek aan dr. Rummens.
En onder ons gezegd en gezwegen:
Leg een knuffel tussen haar vingertjes en ze is vertrokken: zwaaien, over haar gezichtje wrijven, in haar mondje steken.. net zoals haar handjes, als ze kon zou ze haar linkerhandje helemaal opzuigen. Beentjes optrekken en voetjes tegen elkaar duwen, en alle moeite doen om naar zijligging te gaan, wat lukt als we een helpend duwtje geven.
Ilah is nog een kleintje, maar ze mogen bij K&G toch eens nagaan wat zo de maandelijkse evoluties is bij babietjes..
Niks verloren, niks gewonnen.. tot over een maand!
Gisteren zijn we nog eens naar de dokter geweest en mama en papa hadden me niet gezegd dat hij me pijntjes zou doen.
Ik ben gewogen, gemeten en heb dan een spuitje in m’n mond gekregen.. het was iets raar en ik probeerde het terug naar buiten te duwen met m’n tongetje, maar de dokter was slimmer en duwde op m’n kaakjes zodat ik wel moest doorslikken.
Mama streelde me over m’n wangetjes en papa stond er ook bij maar ik wist niet dat er nog iets volgde.. Mama klonkt triest en ineens deed de dokter me heel erg zeer. Hij stak iets in m’n rechterbil, hij duwde een plakkertje op de pijnplek en wreef er even over, maar het deed zo’n zeer en ik was geschrokken! Ik heb al m’n decibels gebruikt en schreeuwde alles en iedereen bij elkaar.. mama moest me eraan doen denken nog te ademen want ik begon wat blauw te zien.
Intussen had de stoute dokter ook aan m’n andere bil een steek gegeven en die deed al net zo zeer..
Mama en papa hadden alle moeite om me te troosten hoewel ik geen pijntje meer had maar wel nog heel erg geschrokken was.
Mama kleedde me snel weer aan en pakte me tegen haar. Ze sprak lief tegen me maar ik snikte nog heel erg en had traantjes in m’n ogen. Ze heeft me dan in haar draagzak gelegd en die was lekker warm want ze had die op de verwarming van de dokter gelegd. Ik voelde me al wat beter en eigenlijk had ik nu vooral hongertjes..
Papa zou me naar huis dragen maar ze moesten eerst nog langs de toffe apotheker. Ik heb een hele droge huid en sinds enkele dagen zijn er zelfs rode plekjes op m’n armpjes. De dokter zei dat dat een beetje door de borstvoeding komt en heeft een speciaal badolietje voorgeschreven, lekker vettig maar goed voor m’n huidje.
Terwijl papa lekkere pasta maakte gaf mama me ook m’n etentje. Ik had stevige honger maar door heel het gedoe bij de dokter was ik wat moe en nam ik m’n tijd om te eten. Ik heb het nadien niet makkelijk gemaakt om m’n pamper te verversen, het was even tijd voor wraak: mooi glimlachen en tegelijk alles vuilmaken en scheetjes laten.
Mama en papa gaven niet op, eerst staken ze iets in m’n poep om m’n temperatuur te nemen (lekker tegenwerken en met m’n beentjes stampen hielp niet echt) en nadien kreeg ik nog een pilletje opgeduwd. Ik probeerde tegen te duwen maar mama was sterker en ze zei tegen papa dat ik m’n ‘suppo’ had gekregen en dat het nu afwachten was hoe ik m’n avondje zou doorkomen.
Na het eten heeft mama me in haar armen gehouden want ik was een beetje klagerig zoals de dokter voorspeld had, maar ik lag er lekker en viel algauw in slaap…
Mama en papa zijn dan ook maar gaan slapen en ik heb me pas vanmorgen weer laten horen, net op tijd om papa’s wekkerradio te horen.
Mama is dan mee opgestaan maar gaat nog een beetje rusten in de zetel terwijl ik me lekker in m’n parkje leg tussen m’n knuffels. Ze heeft vanmorgen nog m’n temperatuur genomen en het was allemaal nog in orde. Mama zei dat ze hoopte dat ik altijd zo goed zou reageren op de prikjes.. volgen er nog van die pijntjes dan?
Ik denk dat Ilah haar volgende sprongetje meemaakt.. of is het eerder vrezen, met de vorige sprong in gedachten.
Ze is nu 9 weken en volgens ‘Oei, ik groei‘ mogen we ons aan iets verwachten. Een beetje lastig voor ons allen, maar een teken dat ze weer een hoop bijleert deze week.
Dit weekend hebben we zo met stijgende verbazing al een aantal dingen ontdekt. Liggend op haar speelmatje werd ze soms zo lastig, alsof ze de beestjes wilde vastnemen maar er nog niet gericht aankon. Dan help je haar een beetje en legt een beestje in haar handje.. met als gevolg dat ze een dag later al bijna niets anders doet dan het beestje, ‘giraf’ in dit geval, in haar handje klemmen, of toch graag dicht bij haar in de buurt heeft. Ze likt er ook veel aan, haar manier om te onderzoeken wat ze nu precies vastheeft. Het leeuwtje, haar favoriet dachten we tot nu (omdat die ook in de koets wordt gehangen) hebben we haar ook aangegeven, maar giraf is toffer.
Het kan ook te maken hebben met links en rechts want rechts klemde ze bijlange niet zo stevig als links, maar papa had het al eerder gezegd, het wordt een linkshandige zoals de mama.
Iets waar Ilah een hekel aan heeft is de door zowat iedereen aangerade oefening om haar op haar buikje te leggen en haar zo haar hoofdje te laten heffen. Best elke dag, of zelfs meerdere keren per dag!
Ja, zeg dat tegen haar.. van het ogenblik dat je haar in positie legt begint ze te wenen en steekt meer energie in haar gehuil dan in het heffen van haar hoofdje. Maar ze kan het wel.. want als we haar tegen ons houden voor haar boertje doet ze deze oefening, en als we met haar door het huis lopen en allerlei dingen laten zien (zoals de lichtjes in de kerstboom of de beren in onze kamer) kijkt ze met opgeheven hoofdje flink naar alle dingen om haar heen.
In ons ‘Oei, ik groei’ boek stond ook een fijne oefening. Ik lig half achterover en leg haar op m’n opgetrokken benen te rusten. Zo krijgt ze al een ander zicht, en als ik haar dan aan haar armpjes (of handjes) naar voren trek komt ze zowat in zit. Dan is het aan haar om haar hoofdje te rechten, en dat deed ze heel erg goed gisteren. Met een beetje aanmoediging hield ze het behoorlijk lang vol (denk in minuutjes) én probeerde ze al wat om haar heen te kijken.. We vonden deze oefening duidelijk veel toffer!
Dat zijn dan de plezante dingen.. minder leuk is haar hangerigheid, het soms huilen om niks en ‘s avonds heel onregelmatig vragen om eten. Bijgevolg hebben we een mindere nacht gehad en was ik vanmorgen doodmoe, integenstelling tot Jurgen die hyperwakker was en nog eens ferm op tijd naar het werk is vertrokken.
Vandaag zijn we de geboortelijst gaan afsluiten. Ooievaar had inmiddels z’n werk gedaan voor het raam en na 2 maanden zullen de vaste passanten het wel weten zeker? “Hier woont nu ook Ilah.”
In de cocinella was het eerst mijn beurt een selectie te maken van wat we zeker nog nodig hadden van de lijst. Gezien het een praktische lijst was stond er niet veel overbodig op en dus toch nog even financieel nagaan wat/niet.
Ik had alvast de babyfoon en de parkomranding uitgekozen, om dan Pitlord naar de kast te sturen en zijn keuze te laten maken.
Komt hij terug met zowat bijna alles wat we nog nageselecteerd hadden behalve de stokke voetenzak en het parapluutje. De reserve matrassenbeschermers, het noukiedekentje en dies meer zou ook van de lijst gaan.
Vermits Cocinella 10% aan cadeaubonnen geeft van het totaal er van de lijst gekocht is hebben we de stokke-accesoires hiermee alvast “gekocht”.
We hebben nog een bon van 180€ gekregen en van de peter een bon van 40€ als nieuwjaarscadeau. Dat is een behoorlijk bedrag dat naderhand beetje bij beetje zal besteed worden.
Geschrapt van de geboortelijst:
de noukies bedomranding – blijkbaar door gespecialiseerde instellingen afgeraden voor wiegendood;
het +3 maanden drinkbekertje – wegens genoeg toffe tommie tippee-flesjes zonder handvatjes maar dan kopen we die wel eens apart indien nodig;
het muziekschaapje – om iets van knuffels op de lijst te zetten, maar aan muziekjes geen tekort;
een velours noukies bedlakentje – omdat ik het katoenen mooier vond;
een noukies waskussenovertrek – eigenlijk wel duur als je in het kruidvat ook mooie kan kopen voor veel minder centjes;
en de winnie the pooh parkhemel – mooi op foto maar totaal overbodig gebleken.
Nu al op de nieuwe lijst: een bumbozitje, bewaarpotjes voor de papjes, nieuwe speeltjes voor haar mat…
Papa is na heel lange afwezigheid nog eens gaan DnD’en.. eindelijk een zaterdagavond voor mij alleen.. en Ilah.
Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad en als Joost niet was komen aanbellen was Jurgen zeker niet gegaan. Na een trage uitgebreide pampercheck is hij dan toch vertrokken, duidelijk niet met volle overtuiging maar toch.
Hartstochtelijk geschrei van Ilah beloofde niet veel goeds, maar een beetje troost/eten bracht algauw het zandmannetje mee. Hop in het parkje en na een tukje weer wakker.. eten was even geen optie meer, de voorraden moesten weer worden aangevuld en dus werd de tut nog eens uitgeprobeerd. Tot nu toe nog nooit veel succes gehad maar vooruit, je kan maar proberen.
En ja hoor.. al tuttend in slaap gevallen en buiten wat krampjes en bijbehorende scheetjes heeft Ilah geen kik meer gegeven. Eigenlijk zit ik nu gewoon te wachten tot ze hongertjes krijgt.. het is alweer 23uur!
Een fijne 2de ver-maand-dag Ilah!
Lekker gegeten, veel gespeeld met leeuwtje en eend (oftewel duckie) op de speelmat en de hele namiddag op mama’s warme schoot liggen slapen tot papa is thuisgekomen.. zo word je dan 2 maandjes oud!
Op naar de 3 maanden..
Het is mama gelukt.. na heel vele pogingen..
Maar ik lag dan ook op m’n speelmatje vele nieuwe en plezante dingen te ontdekken..
Vandaag is Christine nog eens langs geweest, zij is een vroedvrouw die ook werkt voor de 10de maand. Ik had ziekenbondsgewijs nog recht op 1 bezoek van haar en omdat ze de vorige keer (zowat een maand geleden) had laten weten dat ze op de hoogte wilde blijven van het genezingsproces van mijn keizersnede werd het weleens tijd haar nog eens te vragen.
Dat Ilah intussen een flink meisje is wisten we al, ze begint zo stilletjesaan door te wegen bij het voeden.. en dat ze mooie blauwe oogjes heeft (die alles ferm observeren) is ook vastgesteld.
De weegschaal werd meteen bovengehaald en Ilah liet haar mooiste glimlach zien bij het uitkleden. Dat ze zo mooi glimlachte en zelfs geluidjes maakte werd zeer op prijs gesteld door Christine en op de weegschaal werd bevestigd wat papa en ik al wisten, Ilah wordt groot.
Ze weegt inmiddels zo’n 4,5 kilootjes en ook in lengte zal ze al flink gegroeit zijn, maar dat moet Dr. Rummens maandag maar meten.
Waarom ik ‘maar’ 3 maanden borstvoeding wil geven? Nee, ik moet nog niet opnieuw gaan werken, maar ik ben al blij dat ik het zolang volhou want soms is het echt een opoffering: leven tussen de voedingen door.. en Jurgen die niet kan aflossen (tenzij ik afkolf maar dat is ook niet altijd aan te raden) Ik wil nog andere dingen doen en wat genieten van deze periode. Ik zie het zeker niet zitten om dit 6 maanden vol te houden, ik kijk uit naar de papjes en papa nog meer (vooral de fruitpapjes). Het voorlopige plan is 3 volle maanden borstvoeding geven en dan stilletjesaan afbouwen met flesvoeding tot er nog 1 of 2 borstvoedingen tussenzitten en zo de overgang naar papjes maken.
Maar dat zal nog met de dokter en K&G moeten besproken worden, iets voor volgende week (?).
Chapeau voor de vrouwen die borstvoeding zelfs jaren volhouden, maar dat zie ik al helemaal niet zitten.
Ik ben al blij dat ik helemaal geen last heb van de negatieve kanten van borstvoeding zoals daar zijn: borstontstekingen, tepelkloven, te weinig melkproduktie en dus bijvoeden met flesjes.. de koemelkallergie neem ik er nu wel graag bij (nog een reden om er toch eens mee te stoppen: ik mis echte melk en kaas en alles met gerellateerde eiwitten).
Wat betreft Ilah’s kleertjes, we zijn nu echt wel op maatje 56 overgestapt!
« Previous Entries