Niemand heeft me moeten overtuigen om borstvoeding te gaan geven, en ik wist dat het niet simpel zou worden maar ik wilde zeker niet meteen naar de “makkelijke” oplossing grijpen: kunstvoeding. Het woord zegt het al: kunst.
Als het in m’n hoofdje zit, zit het nergens anders. Je kan veel lezen en jezelf mentaal proberen voor te bereiden op de innige band die je kweekt met je kleine mensje, maar de eerste keer ‘aanleggen’ en tot het besef komen dat je meisje overleefd op wat je lichaam geeft doet toch iets.
Koppig, dat zullen de vroedvrouwen ook wel een aantal keren gedacht hebben in die korte ziekenhuisweek.
Doorzetter dachten anderen en zij steunden me, gaven me moed in moeilijke momenten en tips om ons leven niet helemaal uit handen te geven.
Waar ik nooit bij stilgestaan heb is dat na een keizersnede de borstvoeding veel moeilijker op gang komt. Mijn buikwoelertje is niet meteen aangelegd na geboorte, maar pas vele uren later, ik had laatst gegeten op zaterdagavond en pas dinsdagochtend mocht ik weer aan vast voedsel, zelfs water stond op rantsoen.
Alles was dus behoorlijk aan het tegenwerken om een goede start te geven en de moed zakte algauw in m’n sloffen.
Er werd aan mij gesleurd, Ilah werd ‘kolerig’ gemaakt en zo kwamen we toch nog tot een manier om haar de eerste druppeltjes te geven.
Dat ik op een nacht zowat anderhalf uur ben bezig geweest om haar voeding te geven vond ikzelf niet erg, mijn lichaam moest nog opstarten en m’n meisje had honger. Maar de vroedvrouwen vonden het net iets te overdreven en besloten langs mij weg om een flesje bij te geven. Zo zal het lukken..
Het verbaasde hen dat ik Ilah de nacht van woensdag op donderdag bij mij had gehouden. Tot ze echt hongertjes kreeg en ik niks meer kon geven.. toch maar even bij de knuffeltantes (enkele toffe vroedvrouwen) afgeleverd en ‘s morgens vroeg weer met een gezonde honger terug bij mij afgeleverd.
Donderdagnacht mocht ik ondervinden wat ‘stuwing’ inhoud. Terwijl ik de nacht inging met pijnlijke borsten (en klaar om nu echt gaan te voeden!) hadden enkele vroedvrouwen besloten om Ilah bij mij weg te halen en onder de turbo-zonnebank te leggen, want ze vonden dat ze nog behoorlijk geel zag en vrijdag zouden we naar huis mogen… (toch?)
Wat ook nog een heel gedoe is geweest. De kinderdokter en gyné hadden groen licht gegeven om vrijdag naar huis te gaan, maar de vroedvrouwen wilden me nog een dag houden. Terwijl ik al een trieste, eenzame nacht achter de rug had werd dat getouwtrek zo ver gedreven tot ik zowat de hele voormiddag in tranen zat. Ilah had van de dokter 2 duimen gekregen en mocht naar huis, maar eerst werd m’n borstvoeding aangehaald als reden en nadien m’n keizersnede om mij nog een dag te houden.. terwijl ik al rondliep van dinsdag en de borstvoeding door mijn doorzetting echt wel goed zou komen (afkolven à volonté was de oplossing). De gyné was niet blij met de moeienissen en stuurde me naar huis. ‘Ik zie geen reden om jou nog hier te houden.’
Tot zover de eerste korte week borstvoeding…
een bevallingsverhaal…
’s Nachts moeten opstaan voor een plasje heeft zo z’n voordelen op Sintemaarten-nacht..
Snel even gebruik maken om de voorziene cadeautjes en lekkernijen op de salontafel te toveren en dan weer lekker warm het bedje in.
Aan het 2de nachtgedeelte kwam echter rond half 7 bruusk een einde toen ons slaapkamerraam door de wind hard open en dicht werd gegooid. Ik was meteen wakker en dat was precies maar goed ook, het leek wel hoog tijd om opnieuw naar het toilet te gaan want ik voelde wat druppeltjes over m’n been lopen.
Jurgen had echter niets gemerkt en sliep lekker door, dus zette ik me recht om het raam te sluiten en naar beneden te gaan…
Famous words: Shit!!! Jurgen!!! Nen handdoek, nu!!!
Tot m’n grote verbazing stond hij binnen de 5 tellen naast me een handdoek onder m’n billen te schuiven..
Het bleef stromen en we wisten hoever het was: vliezen gebroken.
Met de handdoek tussen de benen naar beneden en daar rustig op het toilet zitten terwijl Jurgen alles bij elkaar raapte.
Niet dat het nodig was, maar ik kalmeerde hem met de mededeling dat ik geen pijn had, geen weeën.
Het werd uiteindelijk een rustig ritje naar het ziekenhuis waar we via spoed naar de materniteit mochten gaan.
Tegen 7 uur lag ik in de arbeidskamer en werd de monitor aangekoppeld. Het was even zoeken naar het hartje, want blijkbaar was er veel beweging in de buik.
De vroedvrouw (die er trouwens helemaal alleen voor stond) deed een gevreesde ‘touche’ waaruit bleek dat ik al 5 cm ontsluiting had. Dat ging goed vooruit!
Het was nu een kwestie van weeën opvangen en afwachten wat deze grijze regenachtige dag zou brengen.
Rond half 10 bleek dat de weeën waren stilgevallen en dus werd de weeën-opwekker erbij gehaald. Beetje bij beetje werd de dosis verhoogd en voelde ik de weeën toenemen. Intussen had ik zo’n 7cm ontsluiting.
Tijdens het middagjournaal kwamen de weeën steeds sneller en werd het moeilijker om ze op te vangen.
Ik kon toch nog alles meepikken van het nieuws, en een stukje van de natuurdocu die erop volgde.
Gezapt naar een komische film kon ik toch nog lachen tussen de pijntjes door, maar volgens Jurgen die zat te timen kwamen de weeën om de 2-3 minuten.
De vroedvrouw werd erbij geroepen, het badje mag gevuld worden want het zal nodig zijn.
Het duurde even, maar iets na tweeën mocht ik onder begeleiding van Jurgen en de vroedvrouw het warme water induiken.
Zalig was dat, en ja, de pijn was op slag minder en het warme water voelde heerlijk aan. Jurgen mocht nog wat water bijvullen en met de douchekop zo m’n buikje masseren.
De volgende touche gaf aan dat ik 9cm ontsluiting had en daar waren we blij om.
Ik keek naar de klok en droogweg liet ik weten dat als het lekker snel voorruit bleef gaan, ik het veldwielrennen om 15uur nog zou kunnen zien. De vroedvrouw lachte, maar toen moest het moeilijkste nog komen.
De 10de cm liet op zich wachten, maar de persweeën kwamen volop aanzetten. Ik had nog niet eens m’n pufoefeningen nodig gehad en nu mocht ik ineens al beginnen persen. Even denken hoe dat ook alweer ging…
Ik gaf alles, en voelde dat er iets gaande was, maar de vroedvrouw zag het niet goed zitten, ons wondertje zat nog te hoog en ze was door de dag nog wel wat gezakt, maar nog niet genoeg. Door het persen zou ze misschien wel meewerken, maar zeker was het niet. Ik mocht ineens niet meer persen, de vroedvrouw had gevoeld dat er iets niet klopte daar beneden. Een soort vlies die de weg vernauwde en waardoor het hoofdje steeds terugtrok wanneer ik stopte met persen.
Om de oerkrachten toch vrij te laten mocht ik af en toe persen, maar het had helemaal geen zin en ik lag te kronkelen in het warme water.
Jurgen’s hand was nuttig in deze momenten want het was m’n enige houvast. M’n perstechniek was goed, maar toch moest ik na ongeveer een uurtje het water uit en werd ik op de pijnbank gelegd. De bevallingstafel die ik zo graag wilde vermijden zou misschien de uitkomst kunnen zijn.
Na 2 keer persen stond ik terug recht op m’n benen, het ging niet en de pijn werd ondraaglijk.
De gyné van wacht werd erbij gehaald en die besloot dat ik een epidurale moest krijgen, ter voorbereiding van de keizersnede die ze zou gaan uitvoeren.
Intussen lag ik terug op m’n bedje te kronkelen van de pijn, ik mocht niet meer persen, absoluut verboden, maar ik had net een weeënstorm te verwerken, de ene na de andere wee moest ik opvangen en m’n onderbuik begon zowaar gevoelloos te worden.
Jurgen stond naast me en kon alleen maar hulpeloos toekijken hoe ik lag te smeken om de weeën te stoppen. Elke wee werd er één teveel, ik kon het niet meer opbrengen.
Het was jaren geleden dat ik nog zo gehuild had… en toen werd ik naar een verdieping lager vervoerd, daar stond de anesthesist klaar voor m’n epidurale.
Wilde ik absoluut bevallen zonder epidurale verdoving? Niet meer in deze zware momenten, het kon zelfs niet snel genoeg gaan maar het moest tussen de weeën door gedaan worden en dus was doorzetting en geduld nodig.
Uitgeput was ik en na enkele schijnbaar lichte weeën voelde ik niks meer. Ik leunde helemaal tegen Jurgen aan en was moe van het vele puffen en niet mogen persen.
Ik had geen besef meer van tijd en even later werd ik helemaal geprepareerd voor de operatie.
M’n hoofd was leeg en alles gebeurde als in een film: ik keek naar mezelf in de spiegeltjes van de operatielampen en zo zag ik hoe alles in z’n werk ging.
Dankzij de anesthesist kon Jurgen er toch bij zijn, want bij een spoedkeizersnede is dat normaal niet het geval.
Al was het maar om m’n hand vast te houden maar ik was blij dat hij er was.
Voor we het wisten was ons Ilah er ineens.. ik snapte het niet meteen maar toen zei Jurgen dat ons meisje geboren was.. ik hoorde haar ook niet direct, maar ik lag dan ook te huilen en wilde haar graag zien en vasthouden.
De kinderdokter heeft haar even laten zien: ‘proficiat met uw dochter, mevrouw’ en hup, weg waren ze.. Jurgen mocht meteen mee om haar gaan te wassen, wegen en meten.
Ik heb nog zo’n 2 uur op intensieve zorgen gelegen tot ik terug gevoel kreeg in m’n benen. Het waren eenzame uurtjes ondanks een zorgzame verpleegster en anesthesist.
Rond half 8 werd ik naar materniteit vervoerd, daar bleek dat Ilah al op de kamer lag en Jurgen zat, intussen behoorlijk ongeduldig, op mij te wachten.
We hebben even de tijd genomen om alles te laten bezinken en toen werden de grootouders verwittigd van het fijne nieuws.
Maandag was ik nog aan m’n bed gekluisterd, maar tegen de avond mocht ik van de vroedvrouwen proberen op een stoel te gaan zitten. Dat lukte en dat was meteen ook de start van m’n herstel. M’n eerste voedsel was een licht bouillonnetje en 2 puddinkjes, en nadien was het langzaam weer opbouwen.
Ja, het mocht nu wel eens.. er staan enkele fotootjes online van onze ziekenhuisweek..
Bevallingsverhalen en borstvoedingsperikelen volgen later wel.
Onderweg is er iets fout gelopen en door de hele drukte en de ‘net iets sneller dan verwacht’ paniek blijkt nu dat de drukker een verkeerde pamperrekeningnummer heeft meegegeven.
De enige juiste rekening is: 393-4508208-28
Tussen de nachtelijke voedingen, krampjes en pampertjes kon dit er nog wel bij…
Gelukkig heeft de meter deze fout opgemerkt, de papa neemt de fout op zich, maar we hebben andere bekommernissen nu.
en Ilah, die trekt er haar helemaal niks van aan. 😉
Voor wie iets meer wil weten over de keuze van de naam moet de pagina aan de rechterkant die “Ilah” noemt maar eens lezen.
Kleine Beer had er na 9 maanden genoeg van en is uit haar warme waterholletje gekropen.. mama’s dansende buikje is verdwenen en in de plaats is er een meisje verschenen.
Mama en papa kunnen nu eindelijk hardop zeggen: Dag Ilah, meisje lief!
Geboren op 11/11/07 om 17u19
3000 gr. en 48cm
Nieuwe foto’s zullen heel binnenkort geupload worden.
Vandaag zijn we opnieuw naar de gyné geweest, en misschien wel voor de laatste keer..
We kennen het systeem: plasje, bloeddruk en dan de heerlijk uitnodigende stoel op. Vorige keer was me een inwendig onderzoek beloofd en dat heb ik gekregen. Ook deze keer mocht ik een befaamde ‘touche’ ondergaan, en deze keer bleek de verweking op schema en heb ik zelfs al 3 cm opening… 🙂 Het hoofdje lag ook weer een beetje dichter bij de uitgang dus we kregen alleen maar de goed nieuws show.
Het was even zoeken naar het hartje op de echo, maar Kleine Beer was constant in beweging en dus wisten we wel zeker dat alles goed was..
De volgende afspraak ligt al een tijdje vast, volgende week vrijdag namelijk, maar de vraag is of ik die haal. Deze keer durfde gyné Kathleen geen voorspelling doen. 🙂
Nadien zijn we nog even langs het labo gepasseerd, ik moest er alvast bloed laten trekken voor de bevalling. Indien ik een epidurale wil of moet hebben moeten ze blijkbaar m’n bloedstolling kennen en dat gaat dus op deze manier in m’n dossier komen. Ook al gevraagd of ik borstvoeding ga geven, dan weten ze dat Kleine Beer meteen bij mij mag komen om alvast eens te proeven van mama’s melk.
Kort gezegd, het zal een spannende week worden…
en Jurgen weet nog niet precies hoe hij z’n werk gaat regelen de komende dagen, dat beloofd! 😉
Gisteren was het niet te best, ten eerste omdat mijn buik me echt wel in de weg begint te zitten en bepaalde zo voor de hand liggende dingen niet meer binnen m’n bereik liggen, en ten tweede: kijk naar buiten.
Onze (boeken) kasten die we hadden leeggemaakt eergisteren zijn pas gisterenavond laat terug op orde gezet. Ik vond dat herschikking wel eens nodig was door de uitbreiding van ons boekenvolume, maar vond de moed niet om eraan te beginnen. Jurgen heeft dan maar onder mijn supervisie alles terug op orde gezet. 🙂
Intussen heb ik nog geen steek geborduurd en is de crea-goesting heel ver te zoeken.
Ik had me voorgenomen heelder dagen aan werkjes te spenderen zodat ze eindelijk klaar zouden raken, en liefst voor Kleine Beer de nodige aandacht zou opeisen. Misschien moet ik er toch maar eens aan beginnen..
Het is dat ik gisteren buiten moest om boodschapjes te doen, we moeten toch eten nietwaar, of ik was de deur niet uit geweest. Zon, grijs, zon, regen.. helemaal niet mijn weer, maar wat doe je eraan?
Ook vanmorgen zag het er veelbelovend zonnig uit, maar intussen is het weer grijs en somber.
Het koken zelf ging me heel goed af, een nieuw recept uit onze Aardappelkookboek ‘Italiaanse aardappelpartjes’ was in een mum van tijd klaar en zat evensnel achter de kiezen. Het smaakte zo erg dat we een portie voor 4 met ons tweetjes hebben binnengespeeld. Dat wordt vanavond dus opnieuw iets uitzoeken.
Ik denk dat ik echter niet de enige ben die ferm uitkijkt naar m’n bevalling. Gisteren stelde ik voor om vanavond m’n ‘koffertje’ toch nog eens na te kijken en Jurgen stelde voor om die ook meteen mee te nemen als we naar de gyné gaan vrijdag. “Ge weet nooit?”
Wie is er hier nu ongeduldig… 😉
Jurgen heeft deze week al 2 keer iets in z’n schoenen gevonden van Sintemaarten.. dat kan ik niet zeggen, op Klaas is het nog even wachten. Maar misschien vind hij zondag liever een kakapamper in z’n schoenen in plaats van chocolaatjes. 🙂
Vandaag op het programma: eerst en vooral een uitgebreid doucheke (tegen de allesoverheersende jeuk) en nog een wandelingetje in ‘t stad.
Voor de rest.. we zien wel.
“Mama, die mevrouw heeft een hele dikke buik”
Een meisje van ongeveer 4 jaar, in het Kruidvat in Aalst, terwijl ze uitgebreid naar m’n buik staart met grote ogen en tegelijk aan de jas van haar mama trekt.
en nee, ik verveel me nog niet.. 🙂
Er is elke dag wel genoeg te doen of ik vind wel iets uit. Gisteren heb ik lekker uitgeslapen tot 10 uur (schandalig!) maar om het goed te maken heb ik de hele namiddag, tot Jurgen thuis kwam, zitten strijken.
Ik vind het minder fijn dat hij lange uren maakt dezer dagen. Rond half 8 de trein op en ‘s avonds pas na zessen weer thuis.. om dan eerst hem een (half)uur te laten stoom afblazen, intussen avondeten verorberen en dan zien dat de avond weer ver voorbij is.
Intussen is Kleine Beer nog heel bedrijvig. De ene keer gaat het al wat heftiger aan toe dan andere keren, maar gisteren bij het slapen gaan voelde ik nog veel beweging en even later volgde weer een golf van hikjes. Iets wat de laatste tijd wel meer gebeurd en dat zeker iets is dat van de papa geërfd is. Gelukkig hebben ze nog niet samen de hik gehad, maar dat zie ik nog wel eens gebeuren. 😉
Ook het insmeren van m’n jeukbuikje lokt altijd reactie uit, en toen papa Jurgen van de week zijn oor te luisteren legde om naar de buikgeluidjes te luisteren kreeg hij zonder pardon een stamp(je).
M’n buik zelf lijkt wel elke dag zwaarder te worden, maar maandag heb ik het nog gepresteerd om op de fiets te kruipen. Het was maar een paar honderd meter, maar dat ging me nog heel goed af, uit de zetel kruipen of me ‘s nachts omdraaien in bed is veel moeilijker.
Op het 9maand-forum zijn er intussen al 11 november-babietjes geboren, waarvan enkele toch wel een aantal weekjes te vroeg het licht hebben gezien. Vanmorgen gelezen dat vannacht bij 2 vrouwen het water is gebroken en ze dus ‘in arbeid’ zijn, waarvan er eentje nog maar net 37 weken ver is.. vanavond weten we ongetwijfeld meer. Het gaat nu volop vooruit, en bij elke melding ‘geboren’ denk ik dan: mijn tijd komt ook nog, en liefst ietsje vroeger dan enkele dagen later.
Intussen, genoeg te doen om de tijd te verdrijven.. 🙂
« Previous Entries