Het vervelende aan zwanger willen worden is de wachttijd die je moet doorstaan tussen je vruchtbare tijd halfweg de cyclus en het ogenblik dat je opnieuw je regels krijgt, of niet krijgt wanneer je zwanger bent.
In mijn geval is dat zo’n 11 Ã 12 dagen wachten samen met zo’n 30-tal vrouwen wiens NOD (eerste dag van je regels) eind oktober of in november valt. Enkelen konden al hun goeie nieuws online verkondigen, maar voor de meesten is het nog wachten. Intussen vertellen we elkaar wat we zoal voelen of niet voelen en delen we onze meningen over ovulatietesten en de betere zwangerschapstesten. Ik ben intussen een vaste lezer en occasionele schrijver op 2 forums van 9maand.com. De eerste is ‘NOD-november’ die ik gestart ben en de tweede heeft als onderwerp: ‘Juli-baby-tjes’, want als het deze eerste probeermaand lukt wordt onze kleine beer op 16 juli verwacht (heeft een ‘lotgenoot’ voor me uitgerekend).
Ik kamp intussen een hele week met onderrugpijnen, wat niet zo heel abnormaal is met mijn scheve bekken, en voorlopig helpt een extra kussentje in mijn bureaustoel op het werk, maar stilstaan en zitten doen steeds meer pijn. Een mooi voorbeeld was gisterenavond tijdens de cursus kartonnage in ‘Het Naaikorfje’. De makkelijkste houding om mijn stofjes te meten en knippen was rechtstaan, maar al snel zette ik me weer neer om mijn rug te ontspannen. Na een tijdje bleef de pijn gewoon duren en toen ik mij rekte vroeg Iris wat er scheelde. Ik antwoordde pijn van mijn scheve rug, maar Rita (van het Naaikorfje) had een ander gedacht, “Pijn in de onderrug kan altijd nog van uw baarmoeder komen.” Iris was niet curieus maar vroeg meteen of er iets was dat ze moesten weten…
Terwijl mijn rugpijn net zo goed kan betekenen dat het nog eens tijd is voor een kiné-abonnement.
Het idee dat er intussen het één en ander binnenin aan het gebeuren is zonder dat je het weet is wel raar. Hoeveel kwaaltjes een eitje kan veroorzaken door een veilig plekje op te zoeken om te groeien.. maar het kan natuurlijk ook toevallig zijn en vooral in het hoofd zitten, terwijl je al heel de week gevoelige tepels hebt en een zachtere bh niet helpt.
Intussen blijven we de dagen tellen… nog 9.
Onze fijne dokter Karen heeft me donderdag (19/10) wat bloed afgenomen om allerlei testen te doen en maandag mocht ik gaan horen wat het resultaat was.
Op allerlei dingen was ik ok, ook op iets waar de meeste vrouwen niet immuun zijn en dat redelijk gevaarlijk kan zijn voor de foetus (het was een moeilijke naam), maar dan komt er nog de mededeling dat ik niet immuun ben voor toxoplasmose en Rubella. 🙁
Ik zou dus best een spuitje krijgen voor Rubella, maar dan moeten we weer 3 maanden wachten voor we zwanger mogen worden, en zo zitten we alweer in een nieuw jaar. Het rare is dat ik in mijn kleine jaren wel degelijk Rode hond heb gehad want mijn mama wist mij nog goed de symptonen te vertellen en hoe ziek ik ben geweest. Normaal gezien zou je dan immuun moeten zijn, maar na wat internetten blijkt dat zo’n 5% niet genoeg antistoffen aanmaakt, ook al heb je rodehond gehad en dat je dus niet immuun bent, hoewel je ook niet makkelijk opnieuw ziek zal worden, half om half dus.
De vraag is nu wat te doen, gaan we een spuitje zetten en opnieuw 3 maanden wachten (zucht) of gaan we toch ‘proberen’ en zorgen dat ik de eerste 4 maanden niet in de buurt kom van -1 jarigen (zo ken ik er toch niet veel) of zieke kindjes. Ik denk dan dat het ineens zal moeten lukken dat ikzelf Rode hond ga krijgen, dat deel heb ik al meegemaakt al herinnert alleen mijn mama zich dat nog. 😉
Het andere verhaal waar wel meer vrouwen mee te maken hebben is toxoplasmose, oftewel katteziekte. Veel valt daar niet aan te doen dan enorm op je eten en je hygiëne te letten, de volle 9 maanden. Maar eens het zover was zou ik nog genoeg info krijgen van de dokter, hoewel op internet ook al veel terug te vinden is.
Geen rauw vlees, maar wel alles goed doorbakken, groenten goed wassen, tuinwerken aan Pitlord overlaten zeker als er katten in rondlopen…
Hadden we dit allemaal eerder geweten.
Het is nu afwegen en nog eens goed overleggen met onze dokter (zeker met die half om half immuniteit) en vooral veel twijfels in het hoofdje terwijl je hart zegt ervoor te gaan.. Het is nu afwachten tot mijn volgende cyclus begint op 6 november.
Dokter Karen trooste mij met de gedachte: Als het kindje der is zal het toch een speciaaltje zijn!
Laten we hopen.. 😉
Al bij het zoeken naar een koophuisje hielden we rekening met onze kinderwens, zodat er ruimte zou zijn om te spelen, slapen, leren en ravotten en een kindvriendelijke buurt is altijd een pluspunt.
Samen een klein mensje (of liefst 2) krijgen is een wens van ons tweetjes die we al snel deelden toen we samen waren.
Nog nooit heb ik zo uitgekeken naar deze donkere maand oktober, wanneer het weer definitief kiest voor temperaturen onder 20°, zelfs onder 15°, de regenbuien langer, donkerder en intenser zijn en de dagen beginnen korten. Niets zou ons nu nog tegenhouden..
Na uitstel door een onverwacht huwelijksaanzoek, een niet rekbaar trouwkleed en een huwelijksreis met malariapillen was het elke dag aftellen. Op 6 september maakte ik de cyclus rond en stopte met de pil zodat mijn lichaam alvast kon wennen aan het idee van een natuurlijke eerste maand.
Na veel tellen en hertellen en rekening houden met de malariavoorschriften zou ik een dag na de gemeenteverkiezingen mijn eerste cyclus afronden.
Intussen waren babyforums dagelijkse kost en ook zwangerschapsboekjes zijn welkome lectuur in deze tijden, Kind en Gezin mocht alvast een hoop info posten en winkels zoals Mothercare werden regelmatig bezocht (om dan met of zonder aankopen te eindigen).
De kinderkamer wordt gerenoveerd tot Winnie the Pooh-ruimte en Noekie-beertjes liggen alvast klaar als eerste knuffel.
Nu is het aan ons en aan onze genen.
Oktober is benoemd tot eerste “probeermaand” en ovulatietesten moesten een beetje helpen de juiste dagen te vinden hoewel ik daar zo mijn (natuurlijke) truukjes voor heb, en ondanks een logeerweekendje bij mijn ouders en een aanslepend slaaptekort is het nu afwachten tot 6 november.. wanneer de cirkel opnieuw rond is.
In je hoofd speelt in die tussentijd vanalles, elk krampje of pijntje wordt beoordeeld en gecheckt op “teken van..” zelfs al zeggen je hersentjes dat het nog veel te vroeg is voor dit alles en je 2 weken geduld moet hebben.
In die pijntjes is de enige constante: pijnlijke tepels, en dat is dan meteen bij thuiskomst mijn bh uitgooien en bekomen in alle vrijheid, hoewel de eerste minuten dan nog pijnlijker zijn. Het kan ook een reactie zijn op mijn eisprong, maar ik heb er intussen 3 dagen last van en mijn vruchtbare dagen zijn voorbij. Als beginneling weet ik nog niet goed wat ik ervan moet maken, conclusies trekken doen we dus nog niet.
Alles wordt natuurlijk in de gaten gehouden door Jurgen, en in alles ziet hij een goed teken.. het zou natuurlijk heerlijk zijn om meteen zwanger te worden, en zo zijn er genoeg meteen zwanger, maar ik probeer het hoofd koel te houden en me alvast een beetje aan te passen aan het toxoplasmose-gevaar, liever voorkomen…
Het is allemaal spannend en tijdens de wachtweken toch een beetje zenuwslopend omdat je denkt vanalles te voelen, maar het is het verhaal van onze pogingen om ons gezinnetje uit te breiden.
Het verhaal van kleine beer…