Iets meer dan een week geleden hadden we een uitnodiging gekregen van meneer pastoor. Gisteren, zondag mochten we naar de Lichtmis met onze kleine kapoen om ons aandenken aan haar doopsel op te halen, een zegening te ontvangen en nadien nog lekker pannekoekjes met warme chocomelk te nuttigen.
Alle kindjes waren superbraaf vond meneer de pastoor want ze hadden allerlei knuffels en boekjes voorzien voor de kindjes die met zichzelf geen blijf zouden weten, maar uiteindelijk duurde het nog tot zowat de laatste 10 minuutjes voor het eerste kindje de stap durfde te zetten. Onze diaken kende Ilah duidelijk nog, maar vermits zij één van zijn eerste doopsels was is dat niet zo moeilijk. Hij vond dat ze al een flink grote juffrouw was geworden die al zo ferm kon rondstappen, en gelijk heeft hij.
Ook Ilah was haar braafste zelve.. mooi op mama’s schoot, meewiegen op de muziek en als het even mocht zelfs meezingen. Ze is een flinke meid geweest en nadien mocht ze uitgebreid proeven van de pannekoekjes.
Dat het in deze mis duidelijk leuker was dan de dag voordien was aan ons drietjes wel te merken.. Hoewel Ilah ook dan heel braaf is geweest. Alleen op enkele stille momentjes kon je haar wel eens horen, maar geen klagen hoor.
We hebben ons nadien door de snijdende kou naar huis gehaast.. daar lag toch nog lekker veel meer speelgoed te wachten, en een lekker groentepapje.
De ene dag een lichtje van troost, de volgende dag een lichtje van leven..
Het is haar niet meer aan te zien, maar Ilah zit inmiddels zo’n weekje en half aan de antibiotica. Na weken gesukkel met snotneuzen en hoestbuitjes heeft Dr. Rummens er een eind aangemaakt toen we bij hem op maandelijkse controle waren.
Ilah had zoveel last van snot dat het langs haar traanbuisjes uitgelopen kwam en haar oogjes dichtplakte. Ze hoeste ook veel slijmpjes op en ze had het echt lastig. Net bij hem op controle kreeg ze ook ineens koorts en mama mocht onder het goedkeurend oog van de dokter een poepsnoepje steken.
Inmiddels is er van snotneuzen geen sprake meer, hoestjes doet ze vooral om aandacht te trekken en tussen haar slaapmomenten door is ze weer ons grote kapoentje. Nu Ilah zowat genezen is, is het de beurt aan mama en papa. Omdat papa zijn rust wel kon gebruiken is ze deze woensdag door oma en opa ontvoerd en mocht ze helpen de kerstboom opzetten.
Thuis doet ze niet liever dan op en af de grote zetel (en stoelen) kruipen, en daarom hebben we haar ook een zeteltje in huis gehaald. Ze was er meteen zot van en het is een plezier haar bezig te zien. Zeker als ze een ‘homer simpson’netje doet en lekker languit gaat liggen. Ze neemt ook wel eens papa’s zitstijl over (met een voet onder z’n billen) of gaat netjes een boekje zitten lezen…
Een mooie, lekkere taart.. héél véél cadeautjes en héél véél aandacht voor 1 meisje: Ilah!
Gisteren zijn we alvast goed begonnen.. oma, papa en ik hebben ballonnen zitten blazen.. of oppompen, want met al die zieken in huis is het zoeken naar extra adem.
Ilah’s park is nu opgevuld met sinterklaas- en poohballonnen en vanavond is het slingertijd. Deze namiddag is het nog aan mij om leuke kadootjes in te pakken zodat ons meisje morgen lekker mag papierscheuren en genieten.
De festiviteiten zijn eigenlijk vrijdag al ingezet. Van onze onthaalmoeder Magda heeft Ilah een lekker ouwerwetse telefoon van fisher-price gekregen en zaterdag heeft ze van ons een Tomy opwektipi gekregen, ook voor haar verjaardag.
En op de boekenbeurs hebben we ook leuke boekjes gekocht van Clavis. Die hebben we slim weggestoken want anders had ze die ook al verslonden. Die zijn dan weer van Sintemaarten.
Gisteren hebben oma en opa ook een cadeautje meegebracht van hun overbuurvrouw Maria: Ilah’s eerste pop is een feit. Maar het is nog even wennen na al die diertjes in huis.
Morgen is het pas echt feest: met taart en slingers en ballonnetjes en bezoek en een kroontje (dat ze niet wil opzetten) en veel, heel veel cadeautjes. Intussen zit ze heel veel te bladeren in onderstaand boekje…
Laat dat buiten maar snertweer zijn, binnen schijnt de zon!
Papa was zo lief om ons met z’n vers rijbewijs helemaal naar Blankenberge te rijden, en terug.
We konden het niet laten liggen, zondag, weersvoorspellingen tot rond de 20°, geen schijntje herfst in de lucht… en niets zo goed als de zeelucht, voor een stelletje verkoude mensen.
Voor Ilah was het haar eerste kennismaking met zand (tot in haar neus toe), en met de verre horizon en de vele geneugden van de Noordzee. Ze heeft geen moment verspilt aan slaap, heeft mama en papa laten genieten van een lekker keteltje mosselen natuur en kreeg niet genoeg van alle hondjes op de dijk.
Heen en terugweg gingen volledig op aan slaap. Ze heeft dan ook niks gemerkt van de drukke autolichtjes tussen Brugge en Gent, maar werd perfect op tijd wakker ‘om hare stal te rieken’.
Om toch maar zeker alle zand weg te spoelen hebben we nog van een heerlijk warm doucheke genoten, en na nog wat speelplezier was het echt tijd om slaapjes gaan te doen.
Van het vele wandelen op het strand word je toch zo moe…
En we gaan eens beginnen met dat feestje te organiseren…
Lamsstoofpot met tomaat en aardappel
(Voor 2-3 porties)
1 lamskotelet, in blokjes
2 lente-uitjes of kwart ui
1 middelgrote aardappel, gehalveerd
1 middelgrote wortel, in repen
1/4 rode paprika, in kleine stukjes
1 tomaat, in kleine stukjes
1 dl water of groentebouillon
snufje gedroogde rozemarijn
Verwarm de oven voor op 180°C. Doe alle ingrediënten in een kleine braadslee. Bak de stoofschotel 10-15 min in de oven, tot hij begint te borrelen. Verlaag de temperatuur naar 150°. Bak de schotel nog 30-40 min tot het lamsvlees zeer zacht is .
Haal de schotel uit de oven. Pureer de aardappel en groente met het braadvocht en maak het vlees fijn. Verwijder het vel van de tomaat en serveer de stoofpot.
Bewaard 24 uur in de koelkast maar is ook perfect in te vriezen.
Op zaterdag 27 september stond er opnieuw een doop op het programma van de familie S. want ook Senne zou dit ritueel mogen meemaken.
Het was nog een van de laatste mooie herfstdagen en na een korte viering werden we ook bij Senne thuis verwacht.
Ilah vond het allemaal wel interessant, ze liet zich dan ook horen in de kerk en Senne, braaf vooraan bij de priester vond het wel leuk om met haar te converseren. Het was wel frisjes in de kerk, niet zoals bij Ilah in de winterkerk (een afgesloten, verwarmde ruimte) maar open en bloot (bij wijze van spreken) en net niet in de tocht van de portiekdeuren.
Het duurde allemaal niet lang, werd nogal afgehaspeld, maar een doop is een doop. Wij krijgen tenminste nog een herinnering aan Ilah’s doop na de vrij bij te wonen lichtmis begin volgend jaar, intussen hangt haar naamplaatje mooi in de kerk. Senne’s foto hangt aan een plakaat in de kerk.
De ene kerk is duidelijk de andere niet.
Thuis mocht Ilah nog even van Senne’s kamertje genieten en wie denkt dat haar kamertje overdreven ‘pooh’ is, bij Senne kan je er helemaal niet naast kijken, maar mama is dan ook een verwoed verzamelaar.
Papa Olivier houdt Senne boven de Doopvont, mama Sara kijkt toe samen met meter en peter.
Ilah kon al enkele weken stapjes aan het handje doen, of aan 2 handjes. Ze werd er steeds handiger in en de stapjes werden beter en de wandelingetjes langer.
Alleen het schoeisel wou niet helemaal mee. De bobuxjes aan haar voetjes zijn niet parketproof en dus gebeurde het al eens dat ze onderuit ging, of gewoon weggleed, ook bij het kruipen.
Ook bij onze onthaalmoeder ligt parket en ook daar hetzelfde verhaal. Zij stelde voor om toch maar eens met schoentjes te beginnen hoewel de oma’s me dat afgeraden hadden.
Toch maar even een kinderschoenenwinkel binnengestapt en daar wisten ze exact wat we zochten: préschoentjes. Beter dan bobux en co, maar toch nog niet echt helemaal een vaste schoen, al lijkt het daar wel op.
Ilah, braaf als ze is op zulke momenten, liet gewillig haar voetjes meten (net geen 20) en schoentjes aanpassen. Na Doornroosje nu ook Assepoester, en algauw pasten de mooie meisjesachtige schoentjes aan haar voetjes.
Intussen is ze ze al redelijk gewoon, en nu ze ook thuis een wandelkarreke heeft gaat ze volop voor de 100km in Bornem. Alleen moeten mama of (zieke) papa de toer meedoen want draaien en keren lukt nog niet helemaal.
Ilah heeft het stappen ontdekt, en nu is er geen stoppen meer aan.
In een rotvaart stevenen we af op Ilah’s eerste verjaardag, vandaag is ze alweer 10 maandjes geworden en elke dag verbaasd ze ons meer en meer.
Na een enorm zware sprong is ze weer helemaal de oude. We hebben een stukje deugnieterij meegekregen en dat wordt oppassen, al is het wel nog leuke deugnieterij nu.
Kruipen is haar lang leven nu en hoewel het nog steeds een aparte stijl betreft gaat ze heel snel de vloer af. Het trapje in de living kent ze nu ook en met een beetje hulp van mama heeft ze deze hindernis leren nemen, zowel op- als afwaarts.
Ilah trekt zich aan alles op, zelfs tegen deuren (of muren) gaat ze rechtstaan, en het liefst van al kruipt ze onder de eettafel om dan zo tussen de stoelen te kruipen en op haar voetjes te gaan staan.
Het gebrabbel mindert er niet op, en ze heeft nu duidelijke woordjes zoals mama, papa, dada en jah. Teletubbies is boven alles haar favoriete programma, de eerste dvd is inmiddels een feit.
Ze “leest” heel graag boekjes. Doorbladeren, tekeningetjes bekijken of mee gooien, het kan allemaal en als papa meeleest is het eens zo leuk.
We laten haar al eens drinken aan een open bekertje (op aanraden van K&G) en met wat gemors lukt dat al heel goed. Eigenlijk zou ze al zelf willen eten, gevoerd worden met de lepel is voor kleine kindjes. Terwijl ze eten krijgt heeft ze daarom een lepeltje vast en zo leert ze al hoe ze zelf kan eten. Ze eet met veel plezier bruin brood of prokorn. Maar met evenveel plezier trekt ze haar boterham in vele stukjes en gooit ze alles de grond op. Haar nieuwe hobby: alles weggooien.
Ze is zot van beestjes. Haar allerfavorieten zijn hondjes van alle formaten maar poesjes mogen er ook zijn. De meeste boekjes gaan dan ook over diertjes, en zowat al haar speelgoed heeft ook met diertjes te maken. Ze heeft ook iets met voorbijrijdende wagens, en andere kindjes krijgen ook altijd een beetje veel aandacht.
Als ze geen zin heeft om slaapjes te doen is het nutteloos haar in bed te leggen. Ze staat sneller recht dan haar schaduw en iedereen mag het horen ook. Ze gaat ook niet slapen zonder Robijn (wasverzachterbeer) en Wiebel (konijn gekregen van oma en opa). Ze gaat nergens naartoe zonder Wiebel… haar opperknuffel.
De eerste stapjes zijn gezet, met mama’s hulp weliswaar. Het lijkt dan of ze reuzestappen gaat zetten want ze trekt haar beentjes heel hoog in de lucht, maar het zijn nog kleine onzekere stapjes die ongetwijfeld binnenkort verbeterd worden.
Maar het belangrijkste: ze is onze ondeugende kapoen, onze hartenbreekster, ons knuffelke, ons karakterke… en we genieten elke dag van haar..
« Previous Entries